“Er is een loslopende hond in de baan gezien!” zei Priscilla toen ik bij de balie kwam na het starten van de Happy Golf, waar ook een aantal g-golfers aan meedoen.

“Waar?” vroeg ik.

“Hole 1 en hij ging richting hole 11” antwoordde zij. “Of zou het de hulphond zijn van één van de g-golfers die nu met Happy Golf in de baan is?”. “Nee, die hond is zo gericht op Jeroen, die gaat nergens naartoe!” zei ik, en sprong in de marshal-kar. Van Jeroen en Ria had ik wel een extra hondenriem gekregen en hondenkoekjes van hulphond Lucie om vervolgens naar hole 11 te racen.

Golfers onderweg zeiden: “Hij is dáár!” en ze wezen richting de green. Bij de green van 11 zeiden andere golfers: “Nee, hij is verder gelopen, onder het viaduct! Hij is erg schichtig hoor!” Weer anderen zeiden: “Hij is bang, en gestrest, die krijg je niet te pakken!”

“Is dat jouw hond?” Nee, en ik sjeesde door, parkeerde de kar bij de green van 15, want daar in de verte bij de afslag van 15, zag ik de hond. Hij zou natuurlijk alleen maar verder rennen als ik er achteraan zou rijden. Ik floot het fluitje dat ik vroeger gebruikte bij mijn eigen hond. Hij kwam natuurlijk niet. Ik jankte zoals mijn hond kon janken. Nu had ik wel zijn aandacht. Hij kwam dichterbij en observeerde mij. Daardoor kon ik foto’s maken, en ik zag geen halsband. Dit werd een hopeloze zaak. Hoe dan?

Op dat moment belde Sherlock Priscilla, zij had niet stilgezeten en had op het internet naar berichten gezocht over vermiste honden. “Je hebt zojuist twee foto’s gekregen.” zei ze. “Zou dit hem kunnen zijn?”. Ja, dacht ik. “Wacht even, ik mail je de foto’s die ik heb gemaakt. Wat denk jij?” Wij waren het eens, er was een hele goede kans dat dit de vermiste hond was. Zij belde het nummer van Amivedi, de website waar zij ‘onze’ hond op had gevonden. Ik sjeesde in de kar weer achter de hond aan, want die rende inmiddels richting 11. De twee eigenaren waren binnen vijf minuten op de fiets bij de driving range, daar stapte zij, Jip, bij mij in de kar. Zij vertelde dat de hond Yara recentelijk uit het asiel was gehaald en nog alleen naar haar luisterde.

Ik was Yara op hole 2 kwijt geraakt, dus terug naar 2. “Yara!! Yara!!!” “Hij is hier!!!” riep een golfer vanaf 3. Daar aangekomen wees hij naar hole 4. En toen ergens tussen hole 4 en 8 stond Yara voor onze neus te kwispelen. Zij had haar naam gehoord, ze had Jip herkend. Beiden waren helemaal gelukkig en ik kon hen beiden afleveren op de parkeerplaats waar de ouders van Jip klaarstonden met een auto.

Iedereen die meegeholpen heeft: BEDANKT!! En bij de functieomschrijving van caddiemaster kunnen we een regel toevoegen. Want naast golfers ontvangen op de club, telefoon beantwoorden, greenfee afrekenen, mensen redden als BHV-er, luisterend oor bieden, en nog heel veel andere dingen doen die ik niet weet, kunnen we ook zeggen: verloren honden opsporen! 

Simone