Dieneke vroeg mij in 2002 om de redactie over te nemen van het clubblad Greens Leaves.
Maar … zei ze erbij: ‘Ik blijf je een jaar lang begeleiden.’ Ik vond dat prima.
De eerste redactievergadering die ik bijwoonde werd uitgevoerd als een militaire exercitie. Zo ook het bezoek aan de drukkerij van het blad. Daar merkte ik dat haar contactpersoon haar met respect en genegenheid bejegende. Langzamerhand kreeg ik een beeld van de werkwijze.
Na een paar maanden zei ze ‘Ik laat je los, je hebt me niet meer nodig.’ Dat verbaasde mij, gewend als ik was aan haar controledwang.

Ik vond wel dat we nieuwe wegen moesten inslaan met de informatievoorziening aan de leden en introduceerde de digitale nieuwsbrief Greens Flash. Zo konden we dichter op de actualiteit zitten en niet in de zomer lezen over de IJspegelwedstrijden en in de winter over de Zomeravondinstuif.
Zij heeft mij het ‘om zeep helpen’ van het clubblad nooit kwalijk genomen en dat waardeer ik in haar.

Tot mijn verbazing hoorde ik dat ze het clubblad 17 jaar had verzorgd. Het was mij een eer om die traditie voort te zetten.
Kijk de volgende keer in de bestuurskamer eens naar de ingebonden jaargangen van het clubblad die daar in slagorde staan opgesteld. Er ontbreekt niet één nummer. En constateer dat we allemaal ouder zijn geworden.

Als je Dieneke in de baan tegenkwam, ging je vanzelf rechter op lopen, voelde je gauw in je broekzak of je je pitch fork wel bij je had en controleerde je of je golfkarretje wel in de juiste richting stond. Nee, Dieneke had geen moeite met handhaven zoals de BOA’s van tegenwoordig.
Als je met haar door de baan liep, zag je ook haar andere kant. Aan haar karretje hing een plastic zakje en elke ongerechtigheid werd opgeraapt en verzameld in dat zakje.

Toen ik voor het eerst het clubhuis betrad en al die groene schilden aan de balken zag hangen met de prijswinnaars van voorgaande jaren nam ik me voor om ooit ook daar op te komen staan. Helaas heb ik het slechts gebracht tot het bord naast de deur van de President’s Putter.
Achteloos glijden onze ogen langs de namen van de winnaars van weleer en we realiseren ons niet dat iemand die namen van al die wedstrijden heeft genoteerd, doorgegeven en gecontroleerd.
En er staat geen spelfout in. Juist, dat was het werk van onze Dien.
Hetzelfde geldt voor de bekers (en inscripties daarop) in de prijzenkast. Als er een beker ontbrak, achtervolgde Dieneke iedereen tot hij weer terecht was. Slechts één keer moest ze zich gewonnen geven en moest er een nieuwe beker aangeschaft worden.

Afgelopen jaren zagen we Dieneke rondscharrelen op de club als een vriendelijke maar scherpzinnige Miss Marple. Ze was milder geworden maar haar ontging niets. Zo hoefde je nog steeds niet te proberen met je jas over je arm het restaurant binnen te gaan. Als je haar zag, sloop je vanzelf terug om je jas aan de kapstok te hangen.

Als ik op de eerste tee box mijn marshal-diensten uitvoer en de namen van de spelers op de lijst afvink, zie ik veel nieuwe gezichten en dan mijmer ik over de vele kleurrijke figuren die onze club heeft gehad en in dat rijtje staat Dieneke met stip genoteerd.

Haar zorgzame kant kun je bewonderen op hole 7. Dieneke heeft vlaggetjes genaaid voor de tuidraden van het hek, zodat wij ons hoofd niet stoten aan deze draad. Als u de volgende keer op hole 7 komt en de vlaggetjes ziet, breng dan een saluut aan haar.

Bettie van Veen